Author: aids_administrator

19-go maja 2024 (niedziela) w 1200 miastach w 110 krajach świata po raz 41 obchodzony będzie Międzynarodowy Dzień Pamięci o Zmarłych na AIDS. Mimo, że w różnych krajach dzień ten wygląda inaczej, jedno jest wspólne: wszędzie płonie światło świec i lampek oliwnych, zapalonych z myślą o tych, którzy stracili życie z powodu AIDS.

Osoby seropozytywne przypominają nam o sobie w tym dniu – że są równie ważne, że HIV ich nie definiuje, że mogą kochać i być kochane, podążać za marzeniami, zakładać rodziny i normalnie pracować, a także budować silną społeczność, która troszczy się o siebie nawzajem.

Świat, w którym chcą żyć wszyscy, również osoby zakażone, to świat wolny od uprzedzeń i tolerancyjny, wszyscy powinni być w nim doceniani, szanowani i akceptowani pod każdym względem, ponieważ są częścią społeczeństwa.

Międzynarodowy Dzień Pamięci o Zmarłych na AIDS jest organizowany od roku 1983 w każdą trzecią niedzielę maja. Koordynowany przez Global Network of People Living with HIV (GNP+), jest jedną z najstarszych i największych na świecie oddolnych kampanii poświęconych pracy na rzecz budowania świadomości o HIV na świecie. W wielu krajach jego obchody prowadzone są przez koalicję organizacji społecznych. Dla 38 milionów osób żyjących dziś z HIV na całym świecie Memoriał jest ważnym wydarzeniem pokazującym solidarność, przełamującym bariery stygmatyzacji i dyskryminacji oraz dającym nadzieję nowym pokoleniom na życie bez HIV.

Więcej informacji można znaleźć na stronie www.gnpplus.net

W naszym kraju także organizowane są wydarzenia związane z Memoriałem. Z inicjatywy Zjednoczenia Pozytywni w Tęczy, od kilku lat tradycją stało się szycie patchworku pamięci, który następnie jest prezentowany w przestrzeni publicznej. Happening ten jednocześnie zachęca do aktywnej profilaktyki i edukacji związanej z HIV/AIDS, opieki nad osobami żyjącymi z HIV, przeciwdziałania stygmatyzacji.

Prezentacja efektu wspólnej pracy organizacji pozarządowych i innych instytucji z całej Polski odbędzie się w Warszawie, na Placu Zamkowym, w niedzielę, 19 maja o godz. 14.00.

Zapraszamy!

Wprowadzono: maj 2024

Leczenie antyretrowirusowe (ARV) traktowane jest obecnie jako forma profilaktyki farmakologicznej nowych zakażeń HIV (ang. treatment as prevention – TASP). Jedną z kluczowych korzyści skutecznego leczenia jest redukcja ryzyka transmisji zakażenia ponieważ leczenie pozwala na przerwanie łańcucha epidemiologicznego. Właściwie prowadzona terapia ARV powoduje zmniejszenie zapadalności na zakażenie HIV i śmiertelności z powodu AIDS oraz zmniejszenie zakaźności osób zakażonych HIV dla populacji osób zdrowych, a tym samym ograniczenie transmisji wirusa (w tym szczepów lekoopornych).

Celem terapii antyretrowirusowej jest zahamowanie namnażania się HIV w organizmie pacjenta, spowolnienie postępu choroby, zapobieganie rozwojowi chorób oportunistycznych, poprawa jakości życia i jego wydłużenie oraz utrzymanie dobrego stanu zdrowia.

Pacjenci, którzy przyjmują regularnie leki antyretrowirusowe i mają udokumentowaną niewykrywalną wiremię przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, nie są zakaźni dla innych osób drogą kontaktów seksualnych, zgodnie z zasadą N=N – Niewykrywalny = Niezakażający (ang. U=U – Undetectable = Untransmittable).

Należy pamiętać, że od momentu rozpoczęcia leczenia antyretrowirusowego, do uzyskania niewykrywalnej wiremii HIV może minąć nawet pół roku. Okres powyżej 6 miesięcy, który upoważnia do stwierdzenia, że pacjent nie zakaża innych osób drogą kontaktów seksualnych, odnosi się do niewykrywalnej wiremii HIV, a nie długości leczenia antyretrowirusowego. Zatem aby stwierdzić, czy pacjent jest w stanie zakazić inną osobę, należałoby prześledzić jego historię choroby i wiremię HIV do 6 miesięcy wstecz.

Niewykrywalna wiremia nie oznacza, że wirusa nie ma w organizmie, ale że jego ilość jest bardzo niewielka. Przerwanie leczenia powoduje, że poziom wirusa znowu wzrasta.

!Pacjent z niewykrywalną wiremią nie może być dawcą krwi.

Leczenie antyretrowirusowe w naszym kraju systemowo prowadzone jest od 2001 roku, w ramach strategii zwalczania epidemii HIV/AIDS, określonej w Krajowym Programie Zapobiegania Zakażeniom HIV i Zwalczania AIDS. Zadanie to ujęte jest w trzecim obszarze ww. Programu i realizowane poprzez Rządowy Program Polityki Zdrowotnej pn. „Leczenie antyretrowirusowe osób żyjących z wirusem HIV w Polsce”. Celem tego programu jest ograniczenie skutków epidemii HIV/AIDS poprzez zapewnienie skutecznego leczenia antyretrowirusowego.

Rządowym Programem Polityki Zdrowotnej Leczenia Antyretrowirusowego (RPLA) objęte są, zgodnie z zapisem art. 41 Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845 z późn. zm.), wszystkie osoby zakażone HIV i chore na AIDS przebywające na terytorium RP, niezależnie od statusu ubezpieczeniowego, w tym kobiety w ciąży zakażone HIV oraz noworodki urodzone z matek zakażonych HIV, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie standardami zawartymi w aktualnych Rekomendacjach Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS, które są TUTAJ

Leczenie (ARV) jest również prowadzone w zakładach penitencjarnych (umowa z Centralnym Zarządem Służby Więziennej), jako kontynuacja leczenia pacjentów przed pobytem w zakładzie penitencjarnym lub nowych pacjentów wymagających włączenia do terapii HAART w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności.

Programem objęte są także osoby, które wymagają zastosowania leków antyretrowirusowych w ramach postępowania poekspozycyjnego (PEP) po pozazawodowym wypadkowym narażeniu na zakażenie HIV.

Wprowadzono: marzec 2024

Skorzystaj z Telefonu Zaufania HIV/AIDS – 800 888 448 (połączenie bezpłatne)

czynny we wszystkie dni robocze w godzinach 9.00 – 21.00

Napisz e-mail do Poradni Internetowej HIV/AIDS  – http://aids.gov.pl/poradnia_internetowa

Wprowadzono: 23.05.2022 r.

Aktualizacja: 01.02.2024 r.